Κανόνες συμπεριφοράς στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς
Δημοσιεύτηκε: Παρ Φεβ 03, 2012 1:27 am
1. Η μπάρα στο μετρό.
Εντοπίζεται και σε άλλα μέσα μεταφοράς. Είναι εκείνες οι ωραίες στήλες που ο φυσιολογικός κόσμος τις χρησιμοποιεί για να κρατιέται με το ένα χεράκι .. άντε στο τσακίρ κέφι και με τα δύο. Η χρήση τους επεκτείνεται και "στον ερωτικό σύντροφο που μας λείπει" (καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που την παίρνουν κανονικά αγκαλιά), ή σε έναν οποιονδήποτε απλό τοίχο (απλά στηρίζοντας όλο το κορμό από τη πίσω μεριά) αγνοώντας προφανώς όσους άλλους κοινούς θνητούς έχουν την ελπίδα πως θα κρατηθούν από κάπου για να μη πάνε "από γκάζωμα/φρενάρισμα/στροφή μετρό". Ναι, φυσικά και μπορείς να ξαπλώσεις πάνω στο χέρι μου ή να με αναγκάσεις να το υψώσω μέχρι τον Θεό για να στηριχτώ κάπως (δεν είμαι και πρώτο μπόι), αλλά εμένα με ρώτησες αν θέλω να πληρώσω μονοκοπανιά τις αμαρτίες μου ή αν προτιμάω να το πάω σε δόσεις;
2. Θα κάτσω σαν το κοράκι από πάνω σου μέχρι να σηκωθείς.
Δε πα να είσαι πτώμα; Ένα με το πάτωμα; Έτοιμος για κατάρρευση; Ή να κουβαλάς το άπαν σύμπαν και κάτι παραπάνω; Η αγαλλίαση όταν βλέπεις τη μια πολυπόθητη καρεκλίτσα ελεύθερη είναι σα δώρο εξ' ουρανού! Όμως δεν είσαι ο μόνος που θες αυτή τη καρεκλίτσα... Ας υποθέσουμε πως είχες την ευκαιρία να πιάσεις αυτή τη καρέκλα. Για αρχή, ο μισός κόπος είναι να φτάσεις εκεί, πριν φτάσει κάποιος άλλος. Και μόνο που φτάνεις ως εκεί, αξίζουν εύσημα. Μετά ξεκινάει ο ψυχολογικός πόλεμος. Όλοι οι άλλοι που επιθυμούν την καρέκλα θα στέκονται καρτερικά από πάνω σου, με την απαίτηση να σηκωθείς να είναι κάπως ευδιάκριτη στο τόπο που σε κοιτάνε. Δε λέω, κάποιοι το χρειάζονται/αξίζουν. Αλλά είναι και πόσες φορές που ο άλλος δε καταλαβαίνει αν έχεις οργώσει την Αθήνα και τα περίχωρα και απλά "απαιτεί" να "ξεκουραστεί" αυτός, επειδή απλά δεν του αρέσει η ορθοστασία. Good luck with that!
3. Η άλωση του προαστιακού.
Και φυσικά αυτό παρατηρείται σε όλα τα μέσα μεταφοράς... δε γνωρίζει ρατσιστικούς περιορισμούς. Είναι η κλασσική περιγραφή: Θα έρθει το βαγόνι/λεωφορείο και έστω πως θέλουν κάποιοι λίγοι τολμηροί να βγουν έξω από αυτό σε μια συγκεκριμένη στάση. Ο λαός που περιμένει να μπει μέσα, έχει ήδη σχηματίσει ένα τοίχος γύρω από όλες τις εξόδους και φυσικά αντί να αφήσει τον άτυχο άνθρωπο να βγει, προσπαθούν εκείνοι να μπουν πρώτα μέσα. Νταξ, φαντάζομαι έξω ενδεχομένως να κάνει κρύο, να βρέχει... ή μπορεί να έχεις σταμπάρει μια ωραία ελεύθερη καρεκλίτσα. Λογικό. Το να μη βγει ο άλλος σα πολτοποιημένο κρέας δε μας περνάει από το μυαλό. Ή να βγουν πρώτα όσοι είναι μέσα στο μέσο μεταφοράς, επειδή είναι ήδη γεμάτο και πρέπει να δημιουργηθεί λίγος χώρος για να μπουν νέα άτομα!
4. Πάτα και λίγη γη...
Η ευτυχία είναι, αυτή που θα σε πατήσει να μη φορά γόβα στιλέτο (αν είναι άντρας και φορά κι γόβα στιλέτο, υπάρχει πρόβλημα) ενώ εσύ φοράς κάποιο λεπτό/πεδιλοειδές παπούτσι. Θα δεις όλο το τάγμα φαντάρο... Απορώ πάντως με όσους σε πατάνε κανονικά και με το νόμο και η δε καταλαβαίνουν γρι ή κάνουν τους Κινέζους. Στο πρώτο κομμάτι, ο άλλος ξαφνικά ψηλώνει λίγους πόντους από ένα "μαλακό" δάπεδο που υποχωρεί μετά από κάτω του. Πόσο στόκος; Στη δεύτερη περίπτωση, τα συγχαρητήριά μου, για την παντελή έλλειψη στοιχειώδους ευγένειας. Και εις κατώτερα. Είθε σε λίγο και παρέα μόνο με πιθηκάκια. Εκεί που απορείς αν η θεωρία του Δαρβίνου έχει νόημα, ή αν είναι the other way round (ο πίθηκος να είναι η εξέλιξη του *συγκεκριμένου* ανθρώπου).
5. Σπρώξε λίγο ακόμα!
Πόσες φορές έχουν πει αυτή την ατάκα; Εκεί που έρχεται γεμάτο το μέσο μεταφοράς και όταν ανοίγει η πόρτα με τα άτομα ίσα να κρατιούνται από κάπου οι ελπίδες για επιτυχή είσοδο εξανεμίζονται. Ξέρω, μπορεί να περίμενες μισή ώρα για να έρθει, μπορεί να έχεις κάτι να προλάβεις. Μεταξύ μας, ελάχιστοι θα πουν "έλα μωρέ, θα πάρω το επόμενο" και ειδικά σε περιπτώσεις αραιών δρομολογίων. Οι πιο πολύ το βλέπουν σαν μια πρόκληση του να αποδείξουν πως η δίαιτα που ξεκίνησαν για πολλοστή Δευτέρα, απέδωσε καρπούς. Ή τη δυνατότητα επιβολής μιας νέας συμπυκνωμένης μάζας στους λοιπούς wannabe συνεπιβάτες, αναγκάζοντάς τους να συσφίξουν σχέσεις. Οπότε ξεκινάει το party στα πλαίσια του "όλοι οι καλοί/κακοί χωράνε".
6. Ο μαγικός ήχος
Αυτός ο ήχος, έχει εκπαιδεύσει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια τα πλήθη, όταν τον ακούν να τρέχουν προς αυτόν! Ο ήχος αυτός, αν και προορίζεται για να ειδοποιήσει τους επιβάτες να "σταματήσουν την προσπάθεια να μπουν στο τρένο, καθώς θα αναχωρήσει" έχει τα αντίθετα αποτελέσματα! Με το που ακούγεται το μαγικό "τουτ" για το κλείσιμο τον θυρών, μια νέα πρόκληση γεννιέται στο μυαλό όσων τολμηρών θέλουν να μπουν στο βαγόνι όντας πάνω από μισό μέτρο μακριά από την πόρτα: πως να κάνουν τον πιο αποδοτικό συνδυασμό Κεντέρη και Πατουλίδου (τα αναβολικά προαιρετικά) χωρίς να τους έρθει η πόρτα στη μούρη ή να τους πάρει κάνα χέρι/πόδι αμπάριζα.
Εντοπίζεται και σε άλλα μέσα μεταφοράς. Είναι εκείνες οι ωραίες στήλες που ο φυσιολογικός κόσμος τις χρησιμοποιεί για να κρατιέται με το ένα χεράκι .. άντε στο τσακίρ κέφι και με τα δύο. Η χρήση τους επεκτείνεται και "στον ερωτικό σύντροφο που μας λείπει" (καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που την παίρνουν κανονικά αγκαλιά), ή σε έναν οποιονδήποτε απλό τοίχο (απλά στηρίζοντας όλο το κορμό από τη πίσω μεριά) αγνοώντας προφανώς όσους άλλους κοινούς θνητούς έχουν την ελπίδα πως θα κρατηθούν από κάπου για να μη πάνε "από γκάζωμα/φρενάρισμα/στροφή μετρό". Ναι, φυσικά και μπορείς να ξαπλώσεις πάνω στο χέρι μου ή να με αναγκάσεις να το υψώσω μέχρι τον Θεό για να στηριχτώ κάπως (δεν είμαι και πρώτο μπόι), αλλά εμένα με ρώτησες αν θέλω να πληρώσω μονοκοπανιά τις αμαρτίες μου ή αν προτιμάω να το πάω σε δόσεις;
2. Θα κάτσω σαν το κοράκι από πάνω σου μέχρι να σηκωθείς.
Δε πα να είσαι πτώμα; Ένα με το πάτωμα; Έτοιμος για κατάρρευση; Ή να κουβαλάς το άπαν σύμπαν και κάτι παραπάνω; Η αγαλλίαση όταν βλέπεις τη μια πολυπόθητη καρεκλίτσα ελεύθερη είναι σα δώρο εξ' ουρανού! Όμως δεν είσαι ο μόνος που θες αυτή τη καρεκλίτσα... Ας υποθέσουμε πως είχες την ευκαιρία να πιάσεις αυτή τη καρέκλα. Για αρχή, ο μισός κόπος είναι να φτάσεις εκεί, πριν φτάσει κάποιος άλλος. Και μόνο που φτάνεις ως εκεί, αξίζουν εύσημα. Μετά ξεκινάει ο ψυχολογικός πόλεμος. Όλοι οι άλλοι που επιθυμούν την καρέκλα θα στέκονται καρτερικά από πάνω σου, με την απαίτηση να σηκωθείς να είναι κάπως ευδιάκριτη στο τόπο που σε κοιτάνε. Δε λέω, κάποιοι το χρειάζονται/αξίζουν. Αλλά είναι και πόσες φορές που ο άλλος δε καταλαβαίνει αν έχεις οργώσει την Αθήνα και τα περίχωρα και απλά "απαιτεί" να "ξεκουραστεί" αυτός, επειδή απλά δεν του αρέσει η ορθοστασία. Good luck with that!
3. Η άλωση του προαστιακού.
Και φυσικά αυτό παρατηρείται σε όλα τα μέσα μεταφοράς... δε γνωρίζει ρατσιστικούς περιορισμούς. Είναι η κλασσική περιγραφή: Θα έρθει το βαγόνι/λεωφορείο και έστω πως θέλουν κάποιοι λίγοι τολμηροί να βγουν έξω από αυτό σε μια συγκεκριμένη στάση. Ο λαός που περιμένει να μπει μέσα, έχει ήδη σχηματίσει ένα τοίχος γύρω από όλες τις εξόδους και φυσικά αντί να αφήσει τον άτυχο άνθρωπο να βγει, προσπαθούν εκείνοι να μπουν πρώτα μέσα. Νταξ, φαντάζομαι έξω ενδεχομένως να κάνει κρύο, να βρέχει... ή μπορεί να έχεις σταμπάρει μια ωραία ελεύθερη καρεκλίτσα. Λογικό. Το να μη βγει ο άλλος σα πολτοποιημένο κρέας δε μας περνάει από το μυαλό. Ή να βγουν πρώτα όσοι είναι μέσα στο μέσο μεταφοράς, επειδή είναι ήδη γεμάτο και πρέπει να δημιουργηθεί λίγος χώρος για να μπουν νέα άτομα!
4. Πάτα και λίγη γη...
Η ευτυχία είναι, αυτή που θα σε πατήσει να μη φορά γόβα στιλέτο (αν είναι άντρας και φορά κι γόβα στιλέτο, υπάρχει πρόβλημα) ενώ εσύ φοράς κάποιο λεπτό/πεδιλοειδές παπούτσι. Θα δεις όλο το τάγμα φαντάρο... Απορώ πάντως με όσους σε πατάνε κανονικά και με το νόμο και η δε καταλαβαίνουν γρι ή κάνουν τους Κινέζους. Στο πρώτο κομμάτι, ο άλλος ξαφνικά ψηλώνει λίγους πόντους από ένα "μαλακό" δάπεδο που υποχωρεί μετά από κάτω του. Πόσο στόκος; Στη δεύτερη περίπτωση, τα συγχαρητήριά μου, για την παντελή έλλειψη στοιχειώδους ευγένειας. Και εις κατώτερα. Είθε σε λίγο και παρέα μόνο με πιθηκάκια. Εκεί που απορείς αν η θεωρία του Δαρβίνου έχει νόημα, ή αν είναι the other way round (ο πίθηκος να είναι η εξέλιξη του *συγκεκριμένου* ανθρώπου).
5. Σπρώξε λίγο ακόμα!
Πόσες φορές έχουν πει αυτή την ατάκα; Εκεί που έρχεται γεμάτο το μέσο μεταφοράς και όταν ανοίγει η πόρτα με τα άτομα ίσα να κρατιούνται από κάπου οι ελπίδες για επιτυχή είσοδο εξανεμίζονται. Ξέρω, μπορεί να περίμενες μισή ώρα για να έρθει, μπορεί να έχεις κάτι να προλάβεις. Μεταξύ μας, ελάχιστοι θα πουν "έλα μωρέ, θα πάρω το επόμενο" και ειδικά σε περιπτώσεις αραιών δρομολογίων. Οι πιο πολύ το βλέπουν σαν μια πρόκληση του να αποδείξουν πως η δίαιτα που ξεκίνησαν για πολλοστή Δευτέρα, απέδωσε καρπούς. Ή τη δυνατότητα επιβολής μιας νέας συμπυκνωμένης μάζας στους λοιπούς wannabe συνεπιβάτες, αναγκάζοντάς τους να συσφίξουν σχέσεις. Οπότε ξεκινάει το party στα πλαίσια του "όλοι οι καλοί/κακοί χωράνε".
6. Ο μαγικός ήχος
Αυτός ο ήχος, έχει εκπαιδεύσει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια τα πλήθη, όταν τον ακούν να τρέχουν προς αυτόν! Ο ήχος αυτός, αν και προορίζεται για να ειδοποιήσει τους επιβάτες να "σταματήσουν την προσπάθεια να μπουν στο τρένο, καθώς θα αναχωρήσει" έχει τα αντίθετα αποτελέσματα! Με το που ακούγεται το μαγικό "τουτ" για το κλείσιμο τον θυρών, μια νέα πρόκληση γεννιέται στο μυαλό όσων τολμηρών θέλουν να μπουν στο βαγόνι όντας πάνω από μισό μέτρο μακριά από την πόρτα: πως να κάνουν τον πιο αποδοτικό συνδυασμό Κεντέρη και Πατουλίδου (τα αναβολικά προαιρετικά) χωρίς να τους έρθει η πόρτα στη μούρη ή να τους πάρει κάνα χέρι/πόδι αμπάριζα.
